خاطرات طلبه ها

در این وبلاگ خاطرات طلبه ها را دنبال کنید

خاطرات طلبه ها

در این وبلاگ خاطرات طلبه ها را دنبال کنید

بردباری در تبلیغ


در سال 1372 برای تبلیغ اسلام و معارف دینی به جمهوری خود مختار نخجوان عزیمت کردم.
نخجوان در شمال غربی ایران واقع شده و با کشورهای ایران، ارمنستان و ترکیه همسایه است و سیصد هزار نفر از جمعیّت آن شیعه مذهب اند.
چون این سفر اوّلین سفر خارجی من بود، هم دلهره و اضطراب داشتم هم بسیار خوشحال بودم که توفیق تبلیغ اسلام در کشوری که لگدکوب تفکرات مارکسیستی بوده، یافته ام.
راجع به این جمهوری کوچک اطلاعات اندکی داشتم. همه جا برایم تازه گی داشت. فقط آماده تبلیغ در هر شرایطی بودم.
ادامه مطلب ...

کجا بودیم؟



در زمان طاغوت مرا به دبیرستانى بردند تا سخنرانى کنم . به من گفتند: اینجا دبیرستانى مذهبى است . وقتى وارد جلسه شدم وگفتم : ((بسم اللّه الرّحمن الرّحیم )) سر و صدا کردند و هورا کشیدند، قدرى آرام شدند گفتم : ((بسم اللّه الرّحمن الرّحیم )) باز هورا کشیدند، مدّت زیادى طول کشید هر چه کردم حتّى موفّق نشدم یک بسم اللّه بگویم . شگفت زده بودم ، دوستان گفتند: حاج آقاى قرائتى چرا تعجّب مى کنید؟ آیا مى دانید که حدود 73 یهودى و 54 بهایى مسئولیّت آموزش تعلیمات دینى دانش آموزان را به عهده دارند.

                                                     

                                                                                                                       خاطره از حجت الاسلام قرائتی

                                                                                                                     منبع: کتاب خاطرات استاد قرائتی




قرآن و تبلیغ


در یکی از روزهای سرد زمستان 1374 وارد یکی از شهرهای زیبا و مرزی ترکمنستان شدم. شهر چهارجو در نزدیکی مرز ازبکستان و در مسیر جاده مهم و تاریخی ابریشم قرار دارد.رودخانه خروشان و همیشه جاری جیحون از کنار این شهر عبور کرده و به آن طراوت و زیبایی خاصی می بخشد. در این شهرنسبتا سبز ملیت های گوناگونی مانند ترکمن ها و ازبک ها و روس ها و تاتارها و آذری ها در کنار هم به خوبی و با آرامش زندگی می کنند.

 

ادامه مطلب ...

بیدارکردنشون کارحضرت فیل بود.........



چون بسیاری ازدرسهای ماطلبه ها عربیه وتخصصیه اصولا هم ازقم میادوسراسری برگزارمیشه همه هم وغم بروبچ میشه اون درسو دیگه هیچ البته جدای ازاینکه طلبه برانمره ومدرک درس نمیخونه ولی برای علم آموزی وتشکراززحمات اساتیدبزرگوارمیخونه تامثل همیشه خوش بدرخشد.


شبهای امتحان بچه ها می رفتندتوسالن اجتماعات وحتی ازخیرکلاسهای درس وحجره هاهم نمی گذشتند وهرکجا سرک می کشیدی میدیدی طلبه ها یادارند تکی درس میخونندیا دارندمباحثه می کنند .


سال اولی بودکه وارد حوزه شده بودم یه شب که فرداش امتحان عقایدداشتیم یکی ازدوستامون رفته بود درس بخونه قرارگذاشته بودیم بعدازخاموشی بریم مباحثه توسالن من تااون موقع یه دورخوندم وآماده شدم برای مباحثه ورفتم دنبال دوستم بگردم ولی حدود نیم ساعت دنبالش بودم ولی مگریافت میشد تااینکه یکی ازبچه هارفته بوددیده بودتوحموم یکی نشسته وکتاب زیردستشه وداره خواب هفت شاه رومی بینه ولومدبه من خبردادمنم رفتم سر بختشو هرچی صدامیزدم مگه می فهمید تااینکه اومدم دوش وبازکردم وریختم روش واینجوری بودکه بیدارش کردم وتوحموم نشستیم درس خوندیم .


                                                                      خاطره از وبلاگ: منتظران مهدی

اخلاق ، ماندگارتر از درس


به عیادت یکى از مراجع رفتم ، ایشان بلند شده عمامه اش را به سرگذاشت و نشست ، علّت را پرسیدم . فرمود: به احترام شما. من تقاضا کردم راحت باشد و استراحت کند، ایشان قبول کرده و فرمود: حال که اجازه مى دهى من هم برمى دارم .
من تمام درسهایى که در محضرش خوانده بودم فراموش کردم ، ولى این خاطره براى من مانده که به احترام من بلند شد و عمامه اش را به سر گذاشت .

                                                                                                                       خاطره از حجت الاسلام قرائتی

                                                                                                                     منبع: کتاب خاطرات استاد قرائتی